1. "Niech Pani będzie łaskawa wybaczyć skruszonemu i zabieganemu mężczyźnie"

Z PKSu kursującego na linii Gdańsk – Olsztyn wysypał się tłum ludzi. Wśród nich przyjechała także niska brunetka o stalowych oczach, czarującym uśmiechu i kobiecej figurze, obładowana plecakiem i dwoma dużymi siatkami – tak, dobrze się domyślacie, tą dziewczyną byłam ja, Natalia Rajska.

W styczniu skończyłam dziewiętnaście lat i, z racji ukończenia szkoły średniej, postanowiłam przyjechać do miasta, aby zarobić trochę pieniędzy. Miałam ze sobą trzy-czwarte mojego życiowego dobytku i brak załatwionego w Olsztynie noclegu. Oraz, niestety, brak w tym mieście kogokolwiek znajomego. Zanim wyjechałam, mama powiedziała mi, że gdy jeszcze była w związku małżeńskim z Rajskim, w Olsztynie mieszkała jego kuzynka – Helena. Ale po rozwodzie z nikim z jego rodziny nie miała kontaktu, więc nie wie, czy Helena Rajska-Otwocz dalej mieszka przy ulicy Jasieńskiego 35b. Ale cóż, moja obecna sytuacja rodzinna nauczyła mnie radzenia sobie z większymi problemami, więc coś wymyślę.

Skierowałam się w stronę budynku dworca. Przecież nie będę pałętać się po mieście, skoro mogę sobie na chwilę usiąść i napić się herbaty. Położyłam plecak i siatki na krzesełku i podeszłam do automatu. „Herbata… Herbata… Herbata… JEST! Cytrynowa, tak. Bez cukru.” mruczałam sama do siebie, wybierając napój. Odwracając się, ktoś we mnie wszedł, czego efektem był gorący napój na mojej bluzce.

- Jak chodzisz?! PATRZ POD NOGI! – krzyknęłam na osobę, która się ze mną zderzyła. Jednak żeby ją całą ogarnąć wzrokiem musiałam się odsunąć. O dwa kroki.

- Najmocniej Panią przepraszam. Rozmawiałem właśnie ze znajomym przez telefon i Pani nie zauważyłem. Niech Pani będzie łaskawa wybaczyć skruszonemu i zabieganemu mężczyźnie.

- Nic dziwnego, że mnie Pan nie zauważył, skoro jest Pan ode mnie wyższy o jakieś… 40 centymetrów.

- Bardzo się Pani poparzyła? – zapytał, patrząc na moją mokrą koszulkę.

- Właściwie to nie…

- Poparzyła się Pani. Piękna Pani teraz weźmie swoje rzeczy i pojedzie ze mną. – powiedział stanowczo, wziął moje tobołki i wyszedł z budynku dworca.

Pobiegłam za nim. Co za bezczelny typ! Najpierw we mnie wpada i wylewa mi herbatę na bluzkę, a potem zabiera moje rzeczy i wychodzi! O nie, kolego, tak się nie bawimy. Może i jestem niska, ale w szkole byłam jedną z najlepszych sprinterek. I teraz zamierzałam to wykorzystać. Szybko minęłam mężczyznę i zatorowałam mu drogę. 

- A Pan gdzie się wybiera z moimi rzeczami? – zapytałam, patrząc na mężczyznę.

- Zabieram Panią do mojego mieszkania, aby Pani mogła się przebrać. Chyba nie zamierzasz tak chodzić cały czas.

- A może chcę?

- Nie żartuj. – odpowiedział, nachylając się, aby popatrzeć mi w oczy. – Widzę, że jesteś przyjezdna i chcę Ci pomóc.

- A może chcesz mnie po prostu przelecieć?

- Bardzo śmieszne.

- Zawsze chodzisz po dworcu szukając przyjezdnych dziewcząt, którym mógłbyś pomóc?

- Widzę, że wygadana z Ciebie dziewczyna. To jak, jedziesz ze mną, czy będziesz tu tak stać?

- Jadę…

Wsiadłam do auta. Mój towarzysz nie odezwał się w czasie drogi ani słowem, a ja miałam okazję, aby mu się dokładniej przyjrzeć. Tak jak stwierdziłam na dworcu był bardzo wysoki. Miał ciemne włosy, brązowe oczy, prosty nos i wyjątkowy uśmiech. Zauważyłam to, gdy przyłapał mnie na tym, że się mu przyglądam.

- Dlaczego mi pomagasz? – zapytałam w pewnej chwili. – Przecież nawet mnie nie znasz.

- Nie lubię, że tak powiem, „nierozwiązanych sytuacji”. A ta taka jest. Wpadłem na Ciebie, oblałaś się herbatą. I jedynym rozwiązaniem tej sytuacji jest pomoc Tobie. Więc to robię.

- Dziękuję. – powiedziałam cicho i popatrzyłam przez okno na mijany przez nas krajobraz blokowisk. Mimo wszystko miały jakiś swój urok.

Po parunastu byliśmy już pod blokiem mojego nowego znajomego. „Ulica Świerczewskiego 26” przeczytałam i stwierdziłam, że warto sobie zapamiętać ten adres. Może się kiedyś przydać.

- A mogę się dowiedzieć, jak mój wybawca ma na imię? – spytałam, gdy otwierał kluczem drzwi do mieszkania.

- Łukasz. – odpowiedział i otworzył przede mną wrota do swojego królestwa.

Weszłam do środka. Było to nieduże, jasne, ładnie urządzone mieszkanie. Żadnych zbędnych pierdółek, użytkowość i funkcjonalność – to biło od samego wejścia. Łukasz położył moje rzeczy w salonie, po czym poszedł do kuchni.

- Masz ochotę na herbatę? – zawołał, gdy szukałam w plecaku czegoś na przebranie.

- Chętnie, a jaką masz?

- Może być owocowa?

- Jasne! Poproszę bez cukru!

W końcu, po paru minutach grzebania w swoich ubraniach, znalazłam coś, co nadawało się na taką pogodę jak dzisiaj. Niby było ciepło, ale wszystkie znaki na niebie i ziemi zwiastowały deszcz. Opady więc pozostawały tylko kwestią czasu. Wiedząc, że chłopak jest w kuchni postanowiłam skorzystać z jego nieobecności i przebrać się tu – w salonie. Zdjęłam z siebie bluzkę i już miałam zakładać tą drugą, gdy usłyszałam za sobą cichy gwizd zachwytu. Odwróciłam się.

- No, no, no… - powiedział Łukasz, opierając się o futrynę. – Chwilę mnie nie ma, a tu już mi się rozbierasz? Może poczekasz, aż poznamy się nieco lepiej?

- Ha ha ha. – zaśmiałam się. – Myślisz, że chciałabym się przespać? Z Tobą?

- A czemu nie? – zapytał, zbliżając się do mnie. – Aż tak brzydki jestem?

- W sumie… - zaczęłam udawać, że się mu przyglądam. – Nie no, AŻ TAK brzydki nie jesteś. A na serio, wypiję sobie tą herbatkę i znikam. Nie będę Ci przeszkadzać.

- A przed wyjściem nie ubierzesz bluzki? -  zaśmiał się, a ja rzuciłam w niego mokrą koszulką.

- Nie łap mnie za słówka. – powiedziałam i szybko wciągnęłam na siebie suchy ciuch. – Dziękuję za pomoc.

- Nie ma za co. – uśmiechnął się. – Pomoc pięknej dziewczynie to sama przyjemność. Możesz mi się przyznać, jakie piękne imię nosisz?

- Natalia…

- Natalio, czy mogę zaprosić do mojej kuchni na wykwintny trunek, zwany przez wielu herbatą? – spytał, oferując mi swoje ramię.

- Ależ oczywiście, Łukaszu. – skorzystałam z oferty i razem podreptaliśmy do kuchni.

-------------------------
Chyba Was odrobinę zawiodę tym opowiadaniem....
Mam nadzieję, że uda mi się wytłumaczyć z tego w niedzielę, bo teraz jestem już zmęczona.
Nie ma to jak uczyć się informatyki do 12 w nocy :D
Pozdrawiam, kochane :*